ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) به عنوان یک رویکرد درمانی پیشگام در مقابله با سرطان سینه، مورد توجه گسترده‌ای قرار گرفته است. هدف بنیادین این متد، تقویت دستگاه ایمنی بدن بیمار است تا بتواند با توان بیشتری به تخریب سلول های بدخیم بپردازد. این شیوه شامل انواع مختلفی از جمله به کارگیری مهار کننده های نقاط کنترلی (مانند داروهای ضد PD-۱/PD-L۱)، درمان های مبتنی بر سلول های T (نظیر CAR-T) و همچنین استفاده از واکسن های خاص ضد سرطان است. با وجود آن که این حوزه شاهد پیشرفت های چشمگیری بوده و امیدی تازه برای بیماران ایجاد کرده، اما همچنان با موانعی چون مقاومت درمانی و عوارض جانبی دست به گریبان است. مطالعه و بررسی مقالات علمی مرتبط، امکان کسب درکی عمیق‌تر از پتانسیل ها و چالش های این شیوه درمانی خلاقانه را فراهم می‌سازد.
سرطان پستان همچنان به عنوان یکی از رایج‌ترین سرطان های جهانی، تهدیدی جدی برای سلامت زنان و مردان به شمار می‌رود. با این حال، پیشرفت های اخیر، امید به افزایش شانس بقا را تقویت کرده است. در میان روش های درمانی جدید، ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) سرطان سینه به عنوان یک راهکار مهم و نوین مطرح شده است. این شیوه درمانی بر پایه تقویت و تجهیز سیستم ایمنی بدن استوار است تا بتواند با دقت بیشتری سلول های سرطانی را شناسایی، هدف‌گیری و از بین ببرد. به همین دلیل، ایمونوتراپی به عنوان یک دستاورد امیدوار کننده در عرصه کنترل و درمان سرطان پستان شناخته می‌شود.
ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) در سرطان سینه
ایمن درمانی سرطان سینه یک رویکرد نوین است که بر تحریک و تقویت دستگاه ایمنی بدن متمرکز است تا سلول های سرطانی را شناسایی و از بین ببرد. به طور معمول، سلول های سرطانی با ایجاد تغییراتی در ساختار خود، از دید سیستم دفاعی بدن مخفی می‌مانند. ایمونوتراپی این سازوکار پنهان کاری را خنثی کرده و توانایی طبیعی بدن را برای بازشناسی و حذف سلول های غیرطبیعی بازیابی می‌کند. هدف غایی این روش، افزایش قدرت دفاعی ذاتی بدن در مواجهه با تومور است. این شیوه درمانی می‌تواند به صورت منفرد یا به شکل درمان ترکیبی در کنار روش هایی مانند شیمی درمانی، پرتو درمانی و هورمون درمانی به کار رود و اغلب توسط پزشکان توصیه می‌شود. فواید ایمن درمانی تنها محدود به کاهش اندازه تومور نیست؛ بلکه در کاهش احتمال عود بیماری، کنترل متاستاز و ارتقاء کیفیت زندگی بیمار در مراحل پیشرفته سرطان سینه نیز مؤثر است. اگر چه در گذشته به دلیل ماهیت “سرد” ایمنی شناختی، درمان سرطان سینه با ایمونوتراپی چالش برانگیز تلقی می‌شد، تحقیقات بالینی و داروهای جدید امیدبخش، کارایی این روش را در بهبود نتایج درمانی این بیماران به اثبات رسانده‌اند.
روش های مختلف ایمونوتراپی برای سرطان سینه
ایمونوتراپی (ایمنی درمانی) سرطان سینه شامل طیفی از رویکردهای درمانی است که هدفشان فعال سازی سیستم دفاعی بدن برای شناسایی و نابودی سلول های تومور است. هر یک از این روش ها با مکانیسم های متمایزی، دستگاه ایمنی را برای مقابله با بیماری تجهیز می‌کند. انواع اصلی این درمان ها شامل مهار کننده های ایست بازرسی ایمنی (Immune Checkpoint Inhibitors)، واکسن های درمانی و آنتی بادی های مونوکلونال می‌شود. هر یک از این تکنیک ها کاربردها و سازوکارهای ویژه‌ای دارند که بر اساس نوع و مرحله سرطان، برای بیماران تجویز می‌شوند تا کارایی بدن در مبارزه با سلول های بدخیم افزایش یابد.
مهار کننده های ایمنی | رویکردی نوین در مقابله با سرطان
مهار کننده های ایمنی (Immune Checkpoint Inhibitors) دسته‌ای از داروها هستند که با هدف قرار دادن پروتئین های مشخصی روی سلول های سرطانی یا سلول های سیستم ایمنی، به طور مؤثری موانع دفاعی کاذب تومورها را برطرف می‌سازند. یکی از پروتئین های کلیدی که سرطان از آن برای پنهان شدن استفاده می‌کند، PD-L1 است. با مسدود کردن این مسیر فرار، مهار کننده های ایمنی سیستم دفاعی بدن را مجدداً علیه سلول های بیمار فعال می‌کنند. این شیوه درمانی معمولاً برای بیماران مبتلا به سرطان سینه سه‌گانه منفی تجویز می‌شود؛ این نوع خاص از سرطان سینه، معمولاً به روش های مرسوم مانند هورمون درمانی پاسخ مناسبی نمی‌دهد. داروهای شناخته شده‌ای از این گروه، مانند Pembrolizumab، توسط سازمان های نظارتی همچون FDA برای درمان برخی از بیماران مبتلا به سرطان سینه تأیید شده‌اند و افق های جدیدی را در مبارزه با این بیماری گشوده‌اند.
واکسن های سرطان سینه | رویکردی نوین در ایمنی درمانی
واکسن های سرطان سینه با الهام از واکسن های مقابله با بیماری های عفونی، طراحی شده‌اند. هدف اصلی این واکسن ها، آموزش سیستم ایمنی بدن است تا بتواند به طور مؤثر سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آن ها حمله کند. این فرآورده های درمانی معمولاً شامل آنتی ژن های اختصاصی هستند که منحصراً در سطح سلول های تومور دیده می‌شوند و سیستم دفاعی را علیه آن ها فعال می‌کنند. با وجود این که تحقیقات در خصوص واکسن های سرطان سینه همچنان در فاز کارآزمایی های بالینی قرار دارد، داده های اولیه بسیار امیدبخش بوده‌اند. این نتایج نشان می‌دهند که واکسن ها می‌توانند در جلوگیری از بازگشت سرطان (عود) و همچنین مهار رشد تومورها نقش بسزایی ایفا کنند. به عنوان مثال، واکسن هایی که پروتئین HER۲ را هدف قرار می‌دهند، چشم‌انداز بسیار روشنی دارند. اگر چه این واکسن ها هنوز به طور گسترده به بازار عرضه نشده‌اند، اما آینده این رویکرد درمانی بسیار نویدبخش است و انتظار می‌رود در سال های آتی به یک جزء اساسی در پروتکل های درمانی سرطان سینه تبدیل شوند.
سلول درمانی | رویکردی نوین در ایمنی درمانی سرطان
سلول درمانی به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین روش های ایمنی درمانی در مبارزه با سرطان، از جمله سرطان سینه مطرح است. در این شیوه درمانی پیچیده، ابتدا سلول های ایمنی فرد مبتلا از بدن او گرفته می‌شوند. سپس این سلول ها در محیط آزمایشگاه، تحت اصلاحات ژنتیکی قرار می‌گیرند تا قابلیت شناسایی و حمله به سلول های تومور را به مراتب افزایش دهند. در نهایت، این سلول های اصلاح شده مجدداً به بدن بیمار تزریق می‌شوند تا سیستم ایمنی را تقویت کنند. معروف‌ترین نوع این درمان، CAR-T cell therapy نام دارد که موفقیت های قابل توجهی در مداوای برخی سرطان های خونی کسب کرده است. هر چند که پژوهش ها برای گسترش کاربرد این تکنیک در زمینه سرطان سینه هنوز در مراحل اولیه قرار دارد، اما نتایج مقدماتی دلگرم کننده بوده‌اند. با وجود هزینه زیاد و فرآیند پیچیده، سلول درمانی پتانسیل تبدیل شدن به یک گزینه درمانی حیاتی برای بیمارانی را دارد که به سایر روش های مرسوم واکنش مناسبی نشان نداده‌اند.
آنتی بادی های مونوکلونال | رویکردی هدفمند در درمان سرطان
آنتی بادی های مونوکلونال (Monoclonal Antibodies)، پروتئین هایی هستند که در محیط آزمایشگاه تولید می‌شوند و قابلیت اتصال اختصاصی به آنتی ژن های مشخص بر سطح سلول های سرطانی را دارند. این اتصال هدفمند، در حقیقت، سیستم ایمنی بدن را در شناسایی و انهدام سلول های تومور یاری می‌دهد و فرآیند نابودی آن ها را تسهیل می‌کند. یکی از نمونه های بارز این نوع درمان در سرطان سینه، داروی Trastuzumab است که پروتئین HER2 را هدف قرار می‌دهد و به طور گسترده برای بیماران مبتلا به سرطان سینه HER2 مثبت تجویز می‌شود. افزون بر نابودی مستقیم سلول های بدخیم، این درمان های نوین توانایی دارند که داروهای شیمی درمانی را به صورت متمرکز به تومور منتقل کنند و در نتیجه، به نحو مؤثری عوارض جانبی درمان های متعارف را کاهش دهند.
تقویت سیستم ایمنی با تعدیل کننده ها
تعدیل کننده های سیستم ایمنی به دسته‌ای از ترکیبات دارویی اطلاق می‌شود که هدف آن ها تقویت و افزایش کلی فعالیت ایمنی بدن است. بر خلاف داروهای سرکوب کننده ایمنی که مسیرهای خاصی را مسدود می‌کنند، این عوامل تأثیر تقویتی گسترده‌ای دارند. نمونه هایی از این داروها شامل Interleukin-۲ (IL-۲) و Interferon-alpha هستند که می‌توانند به طور مؤثری فعالیت لنفوسیت های T و سلول های کشنده طبیعی (NK) را تحریک کنند. این رویکرد درمانی اغلب به صورت مکمل در کنار سایر روش ها به کار می‌رود تا بدن بیمار بتواند واکنش ایمنی قوی‌تری در برابر سلول های سرطان سینه از خود نشان دهد. با این حال، باید توجه داشت که اثربخشی این داروها همچنان در مراحل تحقیقاتی قرار دارد و به عنوان یک روش درمانی استاندارد و نهایی تثبیت نشده است.
تعیین کاندیداهای ایمونوتراپی برای سرطان سینه
ایمونوتراپی (ایمنی درمانی) به عنوان یک رویکرد درمانی جدید، برای همه مبتلایان به سرطان سینه توصیه نمی‌شود و به طور انتخابی به کار می‌رود. این شیوه درمانی عمدتاً برای بیمارانی که به روش های متداول مانند هورمون درمانی یا شیمی درمانی واکنش کافی نشان نداده‌اند یا سرطان آن ها به مراحل پیشرفته رسیده است، مناسب‌تر است. به ویژه، بیمارانی که با سرطان سینه سه‌گانه منفی (TNBC) دست و پنجه نرم می‌کنند، بیشترین بهره را از ایمونوتراپی می‌برند. از آن جا که گزینه های درمانی برای این گروه اغلب محدود است، ایمونوتراپی افق جدیدی برای کنترل بیماری می‌گشاید. علاوه بر این، افرادی که تومورهایشان سطوح بالایی از پروتئین PD-L1 را بروز می‌دهند، کاندیداهای برجسته‌ای برای دریافت داروهای مهار کننده سیستم ایمنی هستند. انجام آزمایش های بیومارکر و ژنتیکی در شناسایی دقیق این بیماران و انتخاب روش درمانی مؤثر، نقشی کلیدی ایفا می‌کند.
موارد منع استفاده از ایمونوتراپی در سرطان سینه
ایمن درمانی (ایمونوتراپی)، به عنوان یک رویکرد نوین در درمان سرطان سینه، برای همه بیماران انتخاب مناسبی نیست و محدودیت هایی دارد. بیمارانی که به دلیل ابتلا به بیماری های خودایمنی یا داشتن سیستم ایمنی ضعیف با مشکل مواجه هستند، اغلب کاندیدای این شیوه درمانی محسوب نمی‌شوند؛ زیرا این روش می‌تواند خطر تشدید بیماری زمینه‌ای را به همراه داشته باشد. همچنین، زنان باردار یا شیرده معمولاً از دریافت ایمونوتراپی منع می‌شوند. دلیل این امر، عدم قطعیت کامل در خصوص ایمنی داروها برای جنین یا نوزاد شیرخوار است. در نهایت، پزشک متخصص با در نظر گرفتن شرایط بالینی و نتایج تست های آزمایشگاهی بیمار، ممکن است تشخیص دهد که روش های متداول‌تر مانند شیمی درمانی یا جراحی، گزینه درمانی به مراتب مناسب‌تری خواهند بود.
برتری های ایمن درمانی در مقابله با سرطان سینه
ایمن درمانی (ایمونوتراپی) در درمان سرطان سینه، مزایای قابل توجهی نسبت به رویکردهای سنتی دارد. در درجه اول، این روش با عملکرد هدفمند خود، احتمال آسیب رساندن به بافت های سالم مجاور را به میزان چشمگیری کاهش می‌دهد. این خاصیت منجر به کاهش عوارض جانبی نامطلوب در مقایسه با روش هایی مانند شیمی درمانی می‌شود و تحمل درمان را برای بیمار آسان‌تر می‌کند. مزیت دوم و مهم‌تر این است که ایمن درمانی تأثیرات ماندگارتری ایجاد می‌کند. حتی پس از اتمام دوره درمان، سیستم ایمنی بدن به صورت آموزش دیده باقی می‌ماند و توانایی شناسایی و نابودی سلول های سرطانی را حفظ می‌کند؛ این مکانیسم دفاعی، به نوبه خود، خطر بازگشت بیماری (عود) را به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، این درمان به آسانی با سایر پروتکل های درمانی قابل ادغام است و در بسیاری از بیماران، ترکیب این روش ها نتایج درمانی برتری نسبت به استفاده از هر روش به صورت مجزا به دست آورده است.
| نوع ایمونوتراپی | مزایا | معایب یا محدودیت‌ها |
| مهارکننده‌های ایمنی | فعال‌سازی سیستم ایمنی و افزایش بقا در سرطان سه‌گانه منفی | محدود به نوع خاص سرطان و عوارض جانبی ممکن |
| واکسن‌های سرطان سینه | آموزش سیستم ایمنی برای شناسایی و حمله به سرطان | در مراحل آزمایش بالینی و هنوز تجاری نشده |
| سلول درمانی | افزایش توانایی شناسایی سرطان، گزینه برای بیماران مقاوم | هزینه بالا، پیچیده و تحقیقاتی |
| آنتی بادی‌های مونوکلونال | هدفمند کردن سلول‌های سرطانی و کاهش عوارض شیمی‌درمانی | محدود به سرطان‌های دارای آنتی‌ژن هدف |
| تعدیل کننده‌های سیستم ایمنی | افزایش کلی فعالیت سیستم ایمنی | اثر غیرهدفمند و معمولاً همراه درمان دیگر |
شیوه عملکرد و اجرای ایمنی درمانی در سرطان پستان
ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) که اغلب از طریق تزریق وریدی انجام می‌شود، شامل وارد کردن داروها یا سلول های اصلاح شده به بدن بیمار است تا سیستم ایمنی او را برای مقابله با سرطان فعال کند. جلسات درمانی بسته به پروتکل انتخاب شده، می‌تواند به صورت هفتگی یا ماهانه برنامه‌ریزی شود. عملکرد این روش درمانی به ماهیت داروهای به کار رفته بستگی دارد: برخی از داروها با مسدود سازی مسیرهای مهار کننده، توانایی حمله سیستم ایمنی را تقویت می‌کنند؛ برخی دیگر به طور مستقیم سلول های ایمنی را تحریک و فعال می‌سازند؛ و دسته‌ای دیگر مستقیماً به سلول های سرطانی متصل می‌شوند. هدف نهایی تمامی این رویکردها یکسان است: افزایش پایدار و دقیق توانایی ذاتی بدن برای شناسایی و نابودی مؤثر سلول های تومور.
راهبردهای ایمونوتراپی در درمان سرطان سینه
ایمونوتراپی یکی از رویکردهای پیشرفته در درمان سرطان است که با هدف تقویت توانایی سیستم ایمنی برای مقابله با سلول های بیماری‌زا عمل می‌کند. این داروها از طریق دو سازوکار اصلی اثر می‌گذارند: یا با مسدود سازی مسیرهای استتار سلول های سرطانی، یا از طریق تحریک پاسخ ایمنی بدن. دسته‌ای از این داروها شامل مهار کننده های ایست بازرسی ایمنی (مانند Pembrolizumab و Atezolizumab که به ترتیب PD-۱ و PD-L۱ را مهار می‌کنند) هستند و عمدتاً در درمان سرطان سینه سه‌گانه منفی کاربرد بیشتری دارند. دسته دیگر، آنتی بادی های مونوکلونال هستند که به گیرنده های مشخصی مانند HER۲ متصل شده و تکثیر سلول های سرطانی را متوقف می‌کنند. همچنین، تعدیل کننده های ایمنی مثل Interleukin-۲ و Interferon-alpha نیز برای تقویت کلی عملکرد دفاعی بدن به کار می‌روند. انتخاب نهایی روش درمانی به عواملی چون مرحله بیماری، وضعیت بیومارکرها و شرایط عمومی بیمار وابسته است.
ملاحظات ضروری پیش از آغاز ایمنی درمانی سرطان سینه
پیش از آغاز روند ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) برای سرطان سینه، انجام یک سری ارزیابی های پزشکی برای تعیین صلاحیت بیمار حیاتی است. پزشک متخصص با انجام آزمایش های تشخیصی، سطح پروتئین های معینی را بر روی سلول های سرطانی می‌سنجد و عملکرد کلی دستگاه ایمنی بیمار را مورد بررسی قرار می‌دهد. این غربالگری تضمین می‌کند که بیمار بیشترین بهره را از این روش درمانی کسب کند. علاوه بر این، بیمار باید اطلاعات کاملی درباره سوابق پزشکی خود، به خصوص وجود هرگونه بیماری خودایمنی یا آلرژی شدید و فهرست تمامی داروهای مصرفی را در اختیار تیم درمانی قرار دهد؛ زیرا ممکن است لازم باشد مصرف برخی داروها به طور موقت قطع گردد. همچنین، اتخاذ یک سبک زندگی سالم که شامل تغذیه متعادل، فعالیت بدنی ملایم و استراحت کافی باشد، به بیماران توصیه می‌شود تا آمادگی جسمانی لازم برای تحمل بهتر دوره درمان را کسب کنند.
توصیه های مراقبتی پس از ایمونوتراپی سرطان سینه
مراقبت های پس از جلسات ایمونوتراپی در درمان سرطان سینه، نقش محوری در موفقیت فرآیند درمان ایفا می‌کنند. بیمار باید به طور دقیق تحت نظارت مستمر پزشک قرار گیرد تا هرگونه عوارض جانبی احتمالی به سرعت تشخیص داده شده و تدابیر درمانی لازم اتخاذ شود. مراجعه منظم به متخصص و انجام به موقع آزمایش های دوره‌ای برای پیگیری وضعیت سلامتی، امری ضروری است. بیماران باید نسبت به علائم غیرعادی هشیار باشند و در صورت مشاهده نشانه هایی مانند تب، دشواری تنفس، ضعف مفرط یا ضایعات پوستی (راش)، بلافاصله تیم درمانی خود را مطلع سازند. علاوه بر این، اصلاح سبک زندگی از جمله رعایت رژیم غذایی متوازن، مصرف آب کافی و دوری از دخانیات و نوشیدنی های الکلی، به بدن کمک می‌کند تا تاب‌آوری بیشتری در برابر تأثیرات درمان داشته باشد و روند بهبودی تسریع گردد.
پیامدهای جانبی ایمنی درمانی سرطان سینه
ایمونوتراپی (ایمنی درمانی) در درمان سرطان سینه، عوارض جانبی متفاوتی نسبت به شیمی درمانی دارد که عمدتاً ایمنی‌محور هستند و نیازمند پایش فعال و مستمر می‌باشند. رایج‌ترین این پیامدها شامل خستگی مفرط، تب، لرز، حالت تهوع و ظهور بثورات جلدی است. در برخی موارد، این نوع درمان می‌تواند موجب فعال سازی بیش از حد سیستم ایمنی شود که به طور بالقوه به بافت های سالم بدن از جمله ریه ها، کبد یا روده ها آسیب می‌رساند. خوشبختانه، این عوارض جدی‌تر معمولاً با تجویز داروهای کورتیکواستروئیدی قابل مدیریت و کنترل هستند. شدت و نوع این واکنش ها از بیماری به بیمار دیگر متغیر است و به عواملی نظیر نوع و دوز داروی مصرفی و وضعیت عمومی سلامتی فرد بستگی دارد.
چشم‌انداز ایمنی درمانی در مقابله با سرطان سینه
ایمنی درمانی (ایمونوتراپی) به عنوان یکی از پیشروترین رویکردهای درمانی در سرطان سینه، پتانسیل بالایی در ارتقاء شانس زندگی و بهبود کیفیت زیست بیماران دارد. این شیوه نوین، با محوریت فعال سازی سیستم دفاعی بدن، امکان می‌دهد تا سلول های سرطانی به صورت هدفمند و مؤثر از بین بروند. اگر چه این روش درمانی برای همه بیماران قابل اجرا نیست، اما در شرایط خاص، مانند مبتلایان به سرطان سینه سه‌گانه منفی یا افرادی که به سایر درمان ها مقاومت نشان داده‌اند، یک گزینه درمانی بسیار کارآمد محسوب می‌شود. با در نظر گرفتن شتاب تحقیقاتی و معرفی پیوسته داروهای جدید، پیش‌بینی می‌شود که ایمونوتراپی در آینده نزدیک به یکی از اصول بنیادی و ارکان اصلی پروتکل های درمان سرطان سینه تبدیل شود.
پرسش های متداول راجع به ایمن درمانی در سرطان سینه
1. درمان قطعی سرطان سینه با ایمونوتراپی ممکن است؟
ایمونوتراپی به عنوان یک روش درمانی، معمولاً به تنهایی برای ریشه‌کن کردن قطعی سرطان سینه کافی نیست. با این حال، استفاده از این شیوه درمانی در کنار سایر رویکردهای مرسوم مانند شیمی درمانی یا رادیوتراپی، به طور قابل توجهی می‌تواند شانس دستیابی به درمان کامل یا کنترل بلندمدت بیماری را بهبود بخشد. این روش با بهره‌گیری از سیستم ایمنی بدن بیمار برای مبارزه با سلول های سرطانی، به عنوان یک تکمیل کننده قدرتمند در پروتکل های درمانی چندوجهی عمل می‌کند. به عبارت دیگر، ایمونوتراپی یک عنصر کلیدی در افزایش اثربخشی کلی درمان و دستیابی به نتایج درمانی مطلوب‌تر است.
2. در سرطان سینه با چه هدفی از ایمونوتراپی استفاده می کنیم؟
هدف اولیه از به کارگیری ایمونوتراپی در مواجهه با سرطان سینه، فعال سازی و تقویت سیستم ایمنی بیمار است. این رویکرد به بدن کمک می‌کند تا سلول های ایمنی بتوانند سلول های بدخیم را به طور مؤثر شناسایی کرده و از بین ببرند. علاوه بر این، ایمونوتراپی با هدف کاهش احتمال عود بیماری و کنترل پیشرفت متاستاز (گسترش سرطان به سایر نقاط بدن) به کار می‌رود. در مجموع، این روش درمانی به عنوان یک تکنیک مکمل و هدفمند، در برخی از بیماران مبتلا به سرطان سینه، نقش حمایتی و درمانی قابل توجهی ایفا می‌کند.
3. ایمونوتراپی سرطان پستان چند وقت یکبار انجام می شود؟
تعداد دفعات اجرای ایمونوتراپی سرطان پستان متغیر بوده و به طور کامل به نوع داروی مورد استفاده و برنامه درمانی (پروتکل) تعیین شده بستگی دارد. این جلسات درمانی ممکن است به صورت هفتگی، هر دو هفته یک بار یا ماهانه برای بیمار تجویز شود. تعیین دقیق دوره زمانی میان جلسات درمانی یک تصمیم تخصصی است که منحصراً توسط پزشک معالج، بر اساس وضعیت بالینی بیمار و نوع خاص سرطان، اتخاذ می‌گردد. بنابراین، جدول‌بندی نهایی و فواصل دقیق تزریق، تابع تشخیص پزشک خواهد بود.
