سندروم داون چیست؟ | راه‌های تشخیص از دوران بارداری تا تولد

سندروم داون چیست؟

سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی است که به دلیل وجود یک کروموزوم اضافی در جفت کروموزوم ۲۱ ایجاد می‌شود. این کروموزوم اضافی، بر رشد جسمی و ذهنی فرد تأثیر گذاشته و منجر به بروز ویژگی‌ های خاص و چالش‌ های منحصر به فرد می‌شود. افرادی که با سندرم داون متولد می‌شوند، معمولاً دارای ویژگی‌ های ظاهری مشترکی هستند که شامل صورت گرد، چشم‌ های بادامی شکل، زبان برجسته و گردن کوتاه است. همچنین، این افراد ممکن است در یادگیری، گفتار و مهارت‌ های حرکتی با تأخیر مواجه شوند. با این حال، با توجه به پیشرفت‌ های اخیر در حوزه پزشکی و افزایش آگاهی عمومی، افراد مبتلا به سندرم داون می‌توانند زندگی مستقل‌تر و پربارتری داشته باشند. امروزه با ارائه خدمات آموزشی، درمانی و حمایتی مناسب، افراد مبتلا به سندرم داون می‌توانند توانایی‌ های خود را توسعه داده و به بسیاری از اهداف خود دست یابند. همچنین، پیشرفت‌ های تکنولوژی در زمینه ژنتیک، امکان تشخیص زودهنگام سندرم داون را فراهم کرده است که این امر به والدین اجازه می‌دهد تا برای مراقبت از فرزند خود بهتر آماده شوند.

 

علت سندروم داون چیست؟

سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی است که به دلیل وجود یک کروموزوم اضافی در سلول‌ های بدن رخ می‌دهد. به طور معمول، هر سلول انسان دارای ۲۳ جفت کروموزوم است که نیمی از آن‌ ها از مادر و نیمی دیگر از پدر به ارث می‌رسد. اما در افراد مبتلا به سندرم داون، یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 وجود دارد. این کروموزوم اضافی، بر رشد و نمو فرد تأثیر گذاشته و منجر به بروز ویژگی‌ های خاص این سندرم می‌شود. شایع‌ترین علت سندرم داون، تقسیم ناقص کروموزوم‌ های 21 در هنگام تشکیل سلول جنسی (اسپرم یا تخمک) است. در برخی موارد نادر، بخشی از کروموزوم 21 به کروموزوم دیگری متصل می‌شود که این نیز منجر به وجود آمدن ماده ژنتیکی اضافی می‌شود. سندرم داون یک اختلال تصادفی است و هیچ ارتباطی با سبک زندگی یا رفتار والدین ندارد. براساس آمار، از هر ۷۰۰ نوزاد در ایالات متحده، یک نوزاد با سندرم داون متولد می‌شود. با وجود این، پیشرفت‌ های چشمگیری در زمینه تشخیص زودهنگام و مراقبت از افراد مبتلا به سندرم داون صورت گرفته است.

 

انواع سندرم داون و علت ایجاد سندروم داون در جنین

سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی است که به دلیل وجود یک کروموزوم اضافی یا بخشی از یک کروموزوم در جفت کروموزوم 21 ایجاد می‌شود. این اختلال ژنتیکی به سه شکل اصلی بروز می‌کند:

1. تریزومی 21: شایع‌ترین نوع سندرم داون است که در آن فرد دارای یک کروموزوم 21 اضافی در تمام سلول‌ های بدن خود است. این وضعیت به دلیل تقسیم ناقص سلولی در هنگام تشکیل سلول‌ های جنسی والدین ایجاد می‌شود.

2. موزاییک یا موزاییسم: در این نوع سندرم داون، تنها برخی از سلول‌ های بدن فرد دارای کروموزوم اضافی هستند. به عبارت دیگر، فرد دارای دو نوع سلول، یکی با کروموزوم اضافی و دیگری با تعداد طبیعی کروموزوم است. این امر باعث می‌شود که علائم سندرم داون در افراد مبتلا به موزاییسم، نسبت به افراد مبتلا به تریزومی 21، خفیف‌تر باشد.

3. انتقال کروموزومی: در این نوع، بخشی از کروموزوم 21 به کروموزوم دیگری متصل می‌شود. به این ترتیب، فرد دارای یک کروموزوم 21 اضافی نیست، اما مواد ژنتیکی اضافی از کروموزوم 21 را در خود دارد. این نوع سندرم داون نیز معمولاً علائم خفیف‌تری نسبت به تریزومی 21 دارد.

در کل سندرم داون یک اختلال ژنتیکی پیچیده است که علل مختلفی دارد. هر فرد مبتلا به سندرم داون، ویژگی‌ های منحصر به فرد خود را دارد و شدت علائم در افراد مختلف متفاوت است. با وجود این تفاوت‌ ها، همه افراد مبتلا به سندرم داون، حق دارند تا زندگی شاد و پرباری داشته باشند.

 

چه کسانی در معرض سندروم داون هستند؟

احتمال تولد نوزاد مبتلا به سندروم داون تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد. یکی از مهم‌ترین عوامل، سن مادر است. مطالعات نشان می‌دهند که با افزایش سن مادر، به ویژه پس از ۳۵ سالگی، احتمال تولد نوزاد مبتلا به سندروم داون افزایش می‌یابد. این به دلیل تغییرات طبیعی در سلول‌ های تخمک با افزایش سن است. علاوه بر سن مادر، سن پدر نیز می‌تواند نقش داشته باشد. مطالعات نشان می‌دهند که پدران مسن‌تر نیز ممکن است خطر ابتلای فرزندشان به سندروم داون را افزایش دهند. عوامل دیگری نیز می‌توانند احتمال ابتلا به سندروم داون را افزایش دهند، از جمله:

• سابقه خانوادگی: افرادی که سابقه خانوادگی سندروم داون دارند، بیشتر در معرض خطر هستند.
• حاملین ژنتیکی: افرادی که ناقل ژن سندروم داون هستند، احتمال بیشتری برای داشتن فرزندی مبتلا دارند.

با این حال، مهم است به خاطر داشته باشیم که وجود این عوامل خطر به معنای ابتلای قطعی جنین به سندروم داون نیست. بسیاری از زنانی که دارای این عوامل خطر هستند، فرزندان سالمی به دنیا می‌آورند.

نکته مهم: سندروم داون یک اختلال ژنتیکی تصادفی است و هیچ رفتار یا شرایط محیطی شناخته شده‌ای تاکنون به عنوان علت آن شناسایی نشده است. اما آگاهی از عوامل خطر ابتلا به سندروم داون، به زوج‌ها کمک می‌کند تا تصمیمات آگاهانه‌تری در مورد بارداری و مراقبت‌های دوران بارداری بگیرند.

 

آیا سندروم داون ارثی است؟

اغلب تصور می‌شود که سندرم داون یک بیماری ارثی است، اما واقعیت پیچیده‌تر از این است. در اکثر موارد، سندرم داون به دلیل یک خطای تصادفی در تقسیم سلولی در مراحل اولیه رشد جنین رخ می‌دهد. این خطا منجر به وجود آمدن یک کروموزوم اضافی در سلول‌ های جنین می‌شود. با این حال، در برخی موارد نادر، سندرم داون می‌تواند به صورت ارثی منتقل شود. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که یکی از والدین دارای یک نوع خاص از تغییر ژنتیکی به نام “جابجایی متعادل” باشد. در این حالت، فرد حامل این تغییر ژنتیکی، هیچ علامت یا نشانه‌ای از سندرم داون ندارد، اما می‌تواند این تغییر ژنتیکی را به فرزندان خود منتقل کند. اگر این تغییر ژنتیکی در فرزند به صورت نامتعادل منتقل شود، می‌تواند منجر به بروز سندرم داون شود. بنابراین، اگر چه سندرم داون در اکثر موارد به صورت تصادفی رخ می‌دهد، اما امکان انتقال آن از والدین به فرزند نیز وجود دارد. به همین دلیل، مشاوره ژنتیکی قبل از بارداری برای زوج‌ هایی که سابقه خانوادگی سندرم داون دارند، بسیار مهم است.

 

از کجا بفهمیم نوزاد سندروم داون دارد؟

سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی است که با وجود پیشرفت‌ های پزشکی، هنوز هم تشخیص زودهنگام آن از اهمیت بالایی برخوردار است. اگر چه مادر باردار معمولاً علائم خاصی را تجربه نمی‌کند، اما با انجام برخی آزمایش‌ ها در دوران بارداری می‌توان احتمال ابتلای جنین به این سندرم را بررسی کرد. نوزادان مبتلا به سندرم داون معمولاً ویژگی‌ های ظاهری مشخصی دارند که در بدو تولد قابل مشاهده است. از جمله این ویژگی‌ ها می‌توان به شکل صورت گرد و صاف، چشم‌ های بادامی شکل، گردن کوتاه، زبان بزرگ و دست‌ های پهن با انگشتان کوتاه اشاره کرد. همچنین، این نوزادان ممکن است رشد جسمانی کندتری داشته باشند و برخی مشکلات پزشکی همراه با سندرم داون را تجربه کنند. برای تشخیص قطعی سندرم داون، آزمایش‌ های ژنتیکی مانند کاریوتایپ انجام می‌شود. در این آزمایش، تعداد و ساختار کروموزوم‌ های نوزاد بررسی می‌شود. تشخیص زودهنگام سندرم داون به والدین کمک می‌کند تا برای مراقبت از کودک خود آماده شوند و از خدمات درمانی مناسب بهره‌مند شوند.

سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی است که با تاخیر در رشد ذهنی و جسمی همراه است. افراد مبتلا به این سندرم، اغلب توانایی‌ های شناختی و اجتماعی محدودتری نسبت به افراد عادی دارند. این محدودیت‌ ها می‌تواند در قالب رفتارهای تکانشی، قضاوت ضعیف، تمرکز کم و یادگیری کندتر بروز کند. علاوه بر چالش‌ های رشدی، افراد مبتلا به سندرم داون معمولاً با مشکلات سلامتی متعددی نیز مواجه هستند. این مشکلات شامل نقص‌ های قلبی مادرزادی، اختلالات شنوایی و بینایی، مشکلات گوارشی، مشکلات خواب و اختلالات ایمنی بدن می‌شود. با افزایش سن، احتمال بروز بیماری‌ هایی مانند زوال عقل و آلزایمر در این افراد افزایش می‌یابد. برای مدیریت بهتر این شرایط، مراجعه منظم به پزشک و مشاوره با متخصصان مغز و اعصاب از اهمیت بالایی برخوردار است. با تشخیص زودهنگام مشکلات و دریافت درمان مناسب، می‌توان کیفیت زندگی افراد مبتلا به سندرم داون را به طور قابل توجهی بهبود بخشید.

 

غربالگری سندروم داون | گامی حیاتی در مراقبت‌ های دوران بارداری

غربالگری سندروم داون، آزمایشی است که به منظور ارزیابی احتمال وجود این اختلال ژنتیکی در جنین انجام می‌شود. این آزمایش به ویژه برای زنانی که سن بارداری بالایی دارند یا سابقه خانوادگی سندروم داون در خانواده آن‌ ها وجود دارد، از اهمیت بالایی برخوردار است. غربالگری سندروم داون معمولاً در دو مرحله انجام می‌شود: غربالگری سه ماهه اول و دوم بارداری. در این مراحل، با استفاده از آزمایش‌ های مختلف مانند سونوگرافی و آزمایش خون، برخی نشانگرهای زیستی بررسی می‌شوند تا احتمال وجود سندروم داون در جنین تخمین زده شود. نتایج این آزمایش‌ ها، به همراه سایر اطلاعات پزشکی مادر، توسط پزشک متخصص تفسیر شده و احتمال وجود سندروم داون را مشخص می‌کند.

 

تشخیص سندروم داون در چه زمانی ممکن است؟

یکی از دغدغه‌ های اصلی والدین باردار، اطمینان از سلامت جنین است. سندرم داون یکی از اختلالات ژنتیکی است که ممکن است در دوران بارداری رخ دهد. تشخیص زودهنگام این سندروم، به والدین این امکان را می‌دهد تا برای آینده فرزندشان برنامه‌ریزی کنند.

برای تشخیص سندروم داون، دو نوع آزمایش وجود دارد:

• آزمایش‌ های غربالگری: این آزمایش‌ ها به منظور ارزیابی خطر ابتلای جنین به سندروم داون انجام می‌شوند. نتایج این آزمایش‌ ها احتمال ابتلا را نشان می‌دهند و برای تایید قطعی، نیاز به انجام آزمایش‌ های تشخیصی است.
• آزمایش‌های تشخیصی: این آزمایش‌ها به صورت قطعی تعیین می‌کنند که آیا جنین به سندروم داون مبتلا است یا خیر.

تشخیص سندروم داون در مراحل مختلف بارداری امکان‌پذیر است:

• سه‌ ماهه اول بارداری: برخی از آزمایش‌ های غربالگری مانند تست خون و سونوگرافی NT (ناحیه شفاف پشت گردن) می‌توانند در این مرحله انجام شوند.
• سه‌ ماهه دوم بارداری: آزمایش آمینوسنتز یکی از رایج‌ترین آزمایش‌ های تشخیصی است که در این مرحله انجام می‌شود.
• قبل از تولد: در برخی موارد، آزمایش‌ های تشخیصی قبل از تولد مانند بیوپسی کوریونی می‌توانند انجام شوند.

اهمیت مشاوره ژنتیک:

قبل از انجام هرگونه آزمایشی، مشاوره با یک متخصص ژنتیک توصیه می‌شود. مشاور ژنتیک می‌تواند اطلاعات کاملی در مورد انواع آزمایش‌ ها، مزایا و معایب هر یک و همچنین تفسیر نتایج آزمایش‌ ها در اختیار شما قرار دهد. در نهایت، تصمیم‌گیری در مورد انجام آزمایش‌ های تشخیصی، به عوامل مختلفی از جمله سن مادر، سابقه خانوادگی و نگرانی‌ های شخصی بستگی دارد. بنابراین، بهتر است با پزشک خود در این مورد مشورت کنید.

 

تشخیص زودهنگام سندرم داون | اهمیت غربالگری در سه ماهه اول بارداری

تشخیص سندرم داون در مراحل اولیه بارداری از اهمیت بالایی برخوردار است. با پیشرفت تکنولوژی، امکان غربالگری این اختلال ژنتیکی از همان سه ماهه اول بارداری فراهم شده است. آزمایش‌ های سونوگرافی و خون‌گیری، می‌توانند نشانه‌ هایی از وجود این سندرم را در جنین شناسایی کنند. البته لازم به ذکر است که این آزمایش‌ ها دارای نرخ خطای بالایی هستند و در صورت مشاهده هرگونه ناهنجاری، پزشک ممکن است آزمایشات دقیق‌تری مانند آمنیوسنتز را برای تایید تشخیص درخواست کند.

اهمیت تشخیص زودهنگام:

تشخیص زودهنگام سندرم داون به والدین این امکان را می‌دهد تا برای تولد فرزند خود آمادگی بیشتری داشته باشند و از نظر روحی و روانی خود را برای مواجهه با این شرایط آماده کنند. همچنین، تشخیص زودهنگام به پزشکان اجازه می‌دهد تا برنامه‌ریزی‌ های لازم برای مراقبت از نوزاد مبتلا به سندرم داون را انجام دهند.

 

تشخیص زودهنگام سندرم داون | اهمیت سونوگرافی و تست کواد مارکر

برای تشخیص سندرم داون و سایر ناهنجاری‌ های جنینی، پزشکان از روش‌ های مختلفی استفاده می‌کنند. یکی از مهم‌ترین این روش‌ ها، انجام سونوگرافی و تست کواد مارکر در سه ماهه دوم بارداری است. این آزمایش‌ ها به پزشکان امکان می‌دهند تا با دقت بیشتری به بررسی رشد جنین و وجود هرگونه ناهنجاری احتمالی بپردازند. در صورتی که نتایج این آزمایش‌ ها طبیعی نباشد، احتمال وجود برخی ناهنجاری‌ های جنینی، از جمله سندرم داون، افزایش می‌یابد. با این حال، لازم به ذکر است که این آزمایش‌ ها تنها احتمال وجود ناهنجاری را نشان می‌دهند و برای تشخیص قطعی، نیاز به انجام آزمایش‌ های تکمیلی است.

 

آزمایش‌ های تشخیصی سندرم داون | بررسی دقیق‌تر جنین

در برخی موارد، پزشک برای تشخیص قطعی سندرم داون در جنین، انجام آزمایش‌ های تکمیلی را توصیه می‌کند. این آزمایش‌ ها به منظور بررسی دقیق کروموزوم‌ های جنین و تشخیص هرگونه ناهنجاری احتمالی انجام می‌شوند. از جمله رایج‌ترین آزمایش‌ های تشخیصی می‌توان به آمنیوسنتز و نمونه‌برداری از پرزهای کوریونی (CVS) اشاره کرد. در آمنیوسنتز، نمونه‌ای از مایع آمنیوتیک اطراف جنین گرفته می‌شود تا کروموزوم‌ های جنین بررسی شود. این آزمایش معمولاً در سه ماهه دوم بارداری انجام می‌شود. در روش CVS نیز نمونه‌ای از بافت جفت برای بررسی کروموزومی برداشته می‌شود که معمولاً در اوایل سه ماهه دوم انجام می‌گیرد. هر دو روش مذکور با ریسک بسیار کم سقط جنین همراه هستند.

روش دیگری که برای تشخیص سندروم داون استفاده می‌شود، نمونه‌برداری خون بند ناف است. در این روش، نمونه‌ای از خون بند ناف گرفته شده و برای بررسی کروموزومی به آزمایشگاه ارسال می‌شود. این روش نسبت به دو روش قبلی تهاجمی‌تر بوده و ریسک سقط جنین در آن بیشتر است. به همین دلیل، معمولاً زمانی انجام می‌شود که نتایج آزمایش‌ های قبلی نامشخص باشد. تصمیم‌گیری نهایی برای انجام این آزمایش‌ ها به عهده مادر باردار است. برخی از مادران به دلیل نگرانی از عوارض احتمالی این آزمایش‌ ها، ترجیح می‌دهند از انجام آن‌ ها خودداری کنند. در مقابل، برخی دیگر برای اطمینان خاطر از سلامت جنین، انجام این آزمایش‌ ها را ضروری می‌دانند. در هر صورت، مشورت با پزشک متخصص ژنتیک برای تصمیم‌گیری بهتر، بسیار مهم است.

 

تشخیص سندروم داون پس از تولد | ارزیابی جامع و دقیق

پس از تولد نوزاد، پزشک با دقت به بررسی ویژگی‌ های ظاهری او می‌پردازد. برخی از این ویژگی‌ ها ممکن است نشانه‌ های سندروم داون باشند. در صورت وجود چنین نشانه‌ هایی، پزشک آزمایش‌ های تشخیصی دقیق‌تری را درخواست خواهد کرد. یکی از مهم‌ترین آزمایش‌ ها برای تشخیص قطعی سندروم داون، آزمایش کاریوتایپ است. در این آزمایش، نمونه‌ای از خون نوزاد گرفته شده و تعداد و ساختار کروموزوم‌ های او بررسی می‌شود. وجود یک کروموزوم اضافی در جفت کروموزوم 21، نشان‌ دهنده سندروم داون است. نتایج آزمایش کاریوتایپ به همراه معاینات فیزیکی دقیق، به پزشک کمک می‌کند تا تشخیص قطعی سندروم داون را ارائه دهد. این تشخیص، به والدین کمک می‌کند تا در اسرع وقت برنامه‌ریزی‌ های لازم برای مراقبت از کودک خود را انجام دهند.

 

درمان سندروم داون ممکن است؟

سندرم داون یک تفاوت ژنتیکی است که با وجود عدم درمان قطعی، با مداخلات درمانی و آموزشی مناسب، می‌تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی افراد مبتلا تأثیر مثبت بگذارد. کودکان مبتلا به سندروم داون، همانند سایر کودکان، مراحل رشد و نمو را طی می‌کنند. با این حال، به دلیل تفاوت‌ های ژنتیکی، ممکن است در برخی مهارت‌ ها کمی کندتر پیشرفت کنند. خوشبختانه با بهره‌گیری از برنامه‌ های آموزشی و حمایتی تخصصی، این کودکان می‌توانند توانایی‌ های خود را به حداکثر رسانده و زندگی مستقلی داشته باشند. مدرسه، نقش بسیار مهمی در زندگی کودکان مبتلا به سندروم داون ایفا می‌کند. در محیط مدرسه، این کودکان فرصت تعامل با همسالان خود را پیدا کرده و مهارت‌ های اجتماعی و ارتباطی خود را تقویت می‌کنند. همچنین، با شرکت در کلاس‌ های آموزشی ویژه و استفاده از روش‌ های تدریس مناسب، می‌توانند به پیشرفت تحصیلی قابل توجهی دست یابند.

 

زندگی با سندرم داون

امروزه افراد مبتلا به سندرم داون به لطف پیشرفت‌ های پزشکی و افزایش آگاهی عمومی، فرصت زندگی طولانی‌تر و با کیفیت‌تری دارند. در گذشته، امید به زندگی برای افراد مبتلا به این سندرم بسیار کوتاه بود، اما امروزه با مراقبت‌ های پزشکی مناسب، بسیاری از این افراد می‌توانند تا سنین بالا زندگی کنند. داشتن کودکی با سندرم داون، چالش‌ های خاص خود را به همراه دارد. این کودکان ممکن است با مشکلات سلامتی مختلفی از جمله بیماری‌ های قلبی و مشکلات یادگیری مواجه شوند. به همین دلیل، همکاری نزدیک با متخصصان مختلف، از جمله پزشکان متخصص در حوزه سندرم داون، اهمیت بسیار زیادی دارد. با وجود این چالش‌ ها، افراد مبتلا به سندرم داون توانایی‌ های منحصر به فردی دارند و می‌توانند در بسیاری از زمینه‌ ها موفق باشند. با حمایت خانواده، دوستان و جامعه، این افراد می‌توانند زندگی شاد و پرباری داشته باشند. ایجاد یک شبکه حمایتی قوی و دریافت مشاوره‌ های تخصصی، می‌تواند به خانواده‌ ها کمک کند تا بهترین شرایط را برای رشد و توسعه فرزندان خود فراهم کنند.

 

اهمیت ورزش برای افراد مبتلا به سندرم داون

برخلاف تصور رایج، ورزش نه تنها برای افراد مبتلا به سندرم داون مضر نیست، بلکه یکی از مهم‌ترین عوامل بهبود کیفیت زندگی آن‌ ها است. فعالیت بدنی منظم، علاوه بر تقویت جسمانی، به بهبود روحیه و تعاملات اجتماعی این افراد نیز کمک شایانی می‌کند. ورزش به افراد مبتلا به سندرم داون کمک می‌کند تا قدرت عضلانی و استقامت خود را افزایش دهند، هماهنگی حرکتی بهتری داشته باشند و ظرفیت تنفسی خود را بهبود بخشند. همچنین، ورزش می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری‌ های قلبی و عروقی و بهبود سلامت روان این افراد کمک کند. با توجه به مزایای فراوان ورزش برای افراد مبتلا به سندرم داون، توصیه می‌شود که این افراد با نظر پزشک و تحت نظر مربیان متخصص، به طور منظم به فعالیت‌ های ورزشی بپردازند. برنامه‌ های ورزشی باید متناسب با سن، توانایی‌ ها و علایق فردی هر فرد طراحی شود.

 

اهمیت و تاثیر تغذیه در سندرم داون

تغذیه مناسب، یکی از عوامل کلیدی در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به سندروم داون است. با توجه به ویژگی‌ های خاص این افراد، رژیم غذایی مناسب می‌تواند در بهبود رشد جسمانی، شناختی و رفتاری آن‌ ها نقش بسزایی داشته باشد. تعیین رژیم غذایی مناسب برای افراد مبتلا به سندروم داون، نیازمند مشورت با متخصصان تغذیه و پزشک متخصص در این حوزه است. هر فرد با توجه به شرایط جسمی و سنی خود، به یک رژیم غذایی خاص نیاز دارد. با این حال، برخی اصول کلی در تغذیه این افراد وجود دارد که رعایت آن‌ ها بسیار مهم است. تغذیه سالم و متعادل، شامل انواع مختلف مواد غذایی از جمله میوه‌ ها، سبزیجات، غلات کامل، لبنیات و پروتئین‌ ها برای افراد مبتلا به سندروم داون بسیار ضروری است. همچنین کنترل وزن و جلوگیری از چاقی، به دلیل افزایش خطر ابتلا به برخی بیماری‌ ها در این افراد، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.